Schat

Mijn zus en zwager waren afgelopen week vijfentwintig jaar getrouwd en hadden daarom familie, vrienden en buren uitgenodigd voor een koud en warm buffet.
Familie, wees gerust, dit verhaal gaat niet over jullie. Niet over vertraagde werking van schildklieren. Ook niet over een ceintuur vastgeknoopt met het touwtje van een tampon. Het is te gek voor woorden, dus ik maak er ook geen aan vuil. Het blijft allemaal binnen de familie.
Dit verhaal gaat over een fotoboek met daarin een schat aan herinneringen. Die kregen ze namelijk cadeau van hun dochter. En dat bracht mij tweeënhalf jaar terug in de tijd, naar het moment dat wij hetzelfde feest met onze kinderen vierden. En het cadeau dat we gaven en kregen.

Al vanaf het moment dat onze oudste dochter ging praten, had ik de gewoonte om leuke, gekke, lieve, ontroerende en ondeugende uitspraken vast te leggen in het zogenaamde 'opschrijfboekje'. Het werd in de loop der jaren een grote schat voor mij. Als het opvoeden mij zwaar viel en ik 's avonds moe in de bank plofte, pakte ik het boekje, bladerde het door en dacht 'ach het zijn toch eigenlijk schatten'.
Onze dochters vonden het maar niks. Toen ik vertelde dat ik dat boekje ooit uit zou geven was het huis te klein. Als ik dat zou doen, zouden ze wraak nemen. Als ik dan later dement in een verzorgingstehuis zat, zouden ze alle onzin die ik dan uit zou kramen, opschrijven en ook uitgeven. Alsof daar een uitgever voor te vinden is! Maar goed, ik was gewaarschuwd.

De waarschuwing hielp niet echt. Een half jaar voordat we vijfentwintig jaar getrouwd waren, bedacht ik dat dit het goeie moment was. Uitgeven in eigen beheer met een oplage van vijf stuks, daar zouden ze toch niet over vallen. Ik kon dan later gewoon mijn onzin uitkramen zonder dat iedereen dat zou lezen. Mijn man vond het een goed idee en samen gingen we aan de slag. Hij scande oude foto's en ik typte mijn vingers blauw met al die gekke uitspraken. We hebben menig kostelijk uurtje gevuld met de voorbereiding. En het resultaat mocht er zijn. Twee maanden voor de datum van het feest waren we al klaar en het boekje werd weer netjes opgeborgen in de la.

Daar heeft het niet lang gelegen, maar dat wisten we toen nog niet. Mijn dochters hadden namelijk hetzelfde idee. Er moest een fotoboek komen van ons vijfentwintig jarig samenzijn, afgewisseld met de leukste uitspraken uit het 'opschrijfboekje'. Ook bedachten ze dat er een boek moest komen met alle uitspraken. Mijn dochter vertelde nadien dat ze haar vingers blauw had getypt. Tja, dat wilde ik graag geloven.

Je kunt je onze verbazing voorstellen toen we beide boeken uitpakten. En de verbazing op de gezichten van onze dochters was zo mogelijk nog groter toen ze hun boeken uitpakten. Iedereen vond het een prachtige stunt en het bewees maar weer dat 'het opschrijfboekje' toch een belangrijke rol had gespeeld bij iedereen.

Het boek kreeg de titel 'Dat doet mama alleen in de zomer'. Omdat mijn dochter ooit 's winters iemand zag ramen lappen, er naar keek of ze het zevende wereldwonder zag en nogal hard riep: 'Kijk eens! Die mevrouw is aan het ramen lappen, dat doet mama alleen in de zomer.'
Dat kwam natuurlijk omdat ik te druk was met al die gekke uitspraken opschrijven.

De kinderen zijn inmiddels groter en wijzer geworden. Alhoewel ze nog wel eens een rare uitspraak doen, schrijf ik ze niet meer op. Toch hoop ik ooit nog eens een deel twee uit te geven. Gewoon weer in eigen beheer, de oplage iets groter en de titel gewijzigd in 'Dat doet oma alleen in de zomer.'
In deze tijd van computers is een 'opschrijfboekje' eigenlijk niet meer nodig. Toch zal ik er te zijner tijd weer één aanschaffen. Al was het alleen maar om weer als schat te bewaren in de la.